‘EPD, Clip of Chip?’

Tegenwoordig zijn er legio mogelijkheden om patiënteninformatie op te slaan. Naast de ouderwetse hard copy dossiers zijn er nu ook digitale patiëntendossiers . Sinds dit jaar is het UMC in Maastricht met de Cardiostick op de markt gekomen en zelfs de Hollandsche Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam , beter bekend als de HEMA, heeft al een Medistick.

 
De Medistick en Cardiostick zijn USB-sticks met patiëntengegevens in meerdere talen. Nieuwe technologieën bieden nieuwe mogelijkheden, zo kan in de acute zorgverlening deze gezondheidsinformatie van levensbelang zijn voor een goede behandeling. Dankzij de USB-stick of het online dossier is informatie snel en betrouwbaar beschikbaar.

Welke acute hulpverlener ziet geen kansen in het opvragen van relevante medische informatie onder spoedeisende omstandigheden? Bij de behandeling kan dan rekening worden gehouden met de medische geschiedenis van de patiënt. De vraag is wel op welke manier deze informatie snel oproepbaar kan zijn. Immers een ambulance heeft niet zo maar een computer beschikbaar.

Ook voor de niet acute patiënt heeft het voordelen: dossiers zijn minder vaak zoek omdat patiënten ze zelf beheren en de kans op verwisselen van dossiers en daarmee patiënten neemt af. Welke patiënt wil niet altijd zijn actuele medische gegevens beschikbaar hebben? Veel nieuwe technologieën, maar wegen de voordelen op tegen de nadelen?  

Het klinkt allemaal geweldig, maar er zijn nog genoeg hobbels op de digitale weg. Wat gebeurt er als iemand zijn of haar medische USB-stick verliest? De kans op verliezen lijkt erg groot als men bedenkt dat veel patiënten de stick aan hun sleutelbos zullen dragen. Is er na verlies wel een back-up beschikbaar en wie beheert deze? Kunnen gegevens ook geblokkeerd worden? Verder is het natuurlijk de vraag wat derden kunnen met de medische informatie. Andere belangrijke aspecten, vooral ook ten aanzien van het EPD, liggen in de beveiliging van gegevens. Hoe kan geregeld worden dat alleen de mensen toegang krijgen die daarvoor geautoriseerd zijn.

Tenslotte is er een toekomstig alternatief, waarbij het risico op verlies of het verwisselen van patiënten of gegevens geminimaliseerd wordt: een implanteerbare chip. Technisch is dit al lang mogelijk, en we doen het al jaren bij honden en katten om de baasjes op te kunnen sporen. Patiënten zijn daarmee hun eigen dossierhouder en bepalen ook zelf wie al of geen toegang hun gegevens heeft.

Om écht te weten hoe patiëntendossiers er in de toekomst uit gaan zien, moeten we bij de patiënt zelf zijn. De patiënt overweegt en maakt zijn eigen keuze. Moeten de zorgverleners en ontwikkelaars van nieuwe technologieën zich hier niet meer op richten?

Sivera Berben en Tom van de Belt